Młodopolskie utwory Stefana Żeromskiego oraz Władysława Reymonta, nie bez podstawy są uważane za dzieła typowo modernistyczne, gdyż „błyszczą” swym nowatorstwem, wprowadzają nowe pomysły oraz sposoby narracji i obrazowania. Myślę, ze wszystko to sprawi, ze utwory te utkwią w naszej pamięci nie tylko poprzez swoją treść, ale również będziemy pamiętać je, jako typowe dzieła prozy modernistycznej dziewięćdziesiątych lat XIX wieku.